Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/87

majątek, aby nim kiedy błysnął. Wiesz pan jego pochodzenie, jest synem diaka, wstydzi się tego, nie wiedzieć dla czego i wznieść pragnie. A że się tai ze swoją słabością, ślicznie bym kierowała nim, chwyciwszy za tę niteczkę.
 Seweryn się zamyślił.
 — Dziwne projekta.
 — Tonący brzytwy się chwyta...
 — Czemuż nie mojej ręki, gdy ją podaję?
 — Są ofiary, których się przyjąć nie godzi, mój kochany. Sierota, poczciwy, ubogi, łatwo by cię uwikłać, ale na to potrzeba ludzi bez serca i czoła.
 — O! gdyby mnie Marja kochała — rzekł Seweryn. Scholastyka znowu mu w oczy spojrzała.
 — Siadaj-no pan, każę podawać poziomki...
 I wymknęła się z pokoju na przeciwek. Marja siedziała w swojej izdebce, podparta na ręku i smutna patrzała za okno.
 — Maryniu! — zawołała wchodząc panna Scholastyka — powiedz mi no ty szczerze, otwarcie, jak mnie kochasz, coście tam w brzezinie, spotkawszy się, mówili z panem Sewerynem?
 — My! my ciociu?
 — On czegoś smutny, jakby się skarżył na ciebie. Czy tak bardzo był natarczywy, żeś aż musiała...
 — Ciociu! co za myśl!
 — Oświadczył ci się?
 — Coś podobnego...
 — A ty?
 — Ja nic mu nie odpowiedziałam.
 — Tegoż to tak stęka! Chodź do pokoju, bądź wesołą i dodaj mu serca.