Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/86

 Scholastyka spojrzała mu w oczy zadziwiona, milcząca.
 — Doprawdy? — spytała niby serjo.
 — Jestem tego pewny.
 — Przyznam ci się, że jeśli tak myślisz, nie masz zamiaru starać się o Marję, ożenić się z nią, nie wiem dla czegobyś wszystko co masz dawał pierwszemu z brzegu.
 — Ja nic nie potrzebuję...
 — Dziś, może... ale będziesz potrzebował. A potem godziż się myśleć, że my to przyjmiemy?
 — Gdybyś zaś — dodała po chwilce — chciał się żenić z Marją... ja bym ci pierwsza odradzała. Możesz świetny los zrobić...
 — O! kochana pani... ja nie chcę świetnego losu, dla mnie najwyższem szczęściem byłaby ręka Marji, ale ona...
 — Cóż to znowu? popstrykaliście się? widziałeś dziś Marję?
 Seweryn się zarumienił. — Spotkałem ją jadąc.
 — Rozumiem! — zawołała panna Scholastyka. — Tem lepiej, pokłućcie się, porzóćcie, ty ożenisz się bogato, ona pójdzie za Kulikowicza.
 — Ona! za niego!
 — Byłby najlepszym mężem. Ja bym go za nos wodziła, przysięgam.
 — Pani go nie znasz...
 — Chcesz, to ci go odmaluję: głupi a chytry i przekonany o swoim rozumie wysoko, bez serca, bez wychowania; bez uczucia, bez wiary, cały w groszu i zysku...
 — Słowo w słowo! żywy! Ale czem-że go poprowadzić?
 — Próżnością...
 — Jakto?...
 — On jest pełen skrytej dumy i próżny, robi zacięcie