Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/62

trzeba było posłuchać i bić czołem przed cudnie uszytemi na tem tle powiastkami.
 Jedna panna Scholastyka nie uwierzyła temu, druga Marja.
 Słowo przecież najniedorzeczniejsze tyle ma mocy na człowieku! Anna była w istocie tak piękną! tak piękną, że i Marja w cichości nie jedną łzę wylała, choć rozum myśl winy Seweryna odpychał.
 Kończyła się wieczerza skromna, deszcz jeszcze lał ulewny, gdy posłaniec od hrabiego zjawił się we drzwiach
 — Zastaję pana Kotlinę?
 — Jestem... co takiego?
 — Oto list... czekam z końmi na pana.
 Karteczka ręką hrabiego napisana zawierała te słowa:
 „Mój szlachetny nieprzyjacielu! — Ratuj jeśli w Boga wierzysz — gorę z bolu, w drodze do domu noga spuchła i nieznośnych doznaję boleści — doktor wyjechał, jak mi donoszą — jeśli mi odmówisz pomocy, w łeb sobie strzelę, bo nie umiem cierpieć.“
 — Co to jest? — spytał krajczy.
 I wszyscy spojrzeli na Seweryna, który chował zarumieniony kartkę do kieszeni.
 — Hrabia chory, doktora nie ma, prosi mnie o ratunek.
 — Pan pojechałbyś do niego? — spytała Scholastyka — do tego...
 — Ktokolwiek jest, cierpi — odrzekł Seweryn wstając.
 Kulikowicz ruszył ramionami.
 — Tem lepiej.
 — I ja bym to powiedział, gdybym nie był chrześcjaninem — powoli odparł Seweryn.
 — Osobiście wiele wycierpiałem od niego, ale to się