Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/48

pan co mu prawo wskazuje i uwolń nas od swoich odwiedzin przynajmniej.
 — Tak mi pani śpiewa?
 — Zdaje mi się wyraźnie.
 — I nic więcej?
 — Prócz że pana bardzo szacujemy, póki jesteś z daleka i nie uszczęśliwiasz nas swemi odwiedzinami.
 — Owszem, prosimy go zawsze po staropolsku, — rzekł krajczy, — domu przed nikim nie zamykamy, ale trochę delikatności.
 — Delikatność mocipanie chleba nie daje, — rzekł Kulikowicz.
 — Ale daje coś więcej, szacunek, poważanie, życzliwość ludzi.
 — Pluję ja na to wszystko!
 Twarz pana Kulikowicza nabierała z rozmową coraz dzikszego charakteru.
 Seweryn wrzał, Marja słabła, Scholastyka uśmiechała się dumnie, krajczy siedział ze spuszczoną głową siwą, mrucząc:
 — Karz mnie panie za grzechy moje, albowiem zasłużyłem. — Policzki starca rumieniły się wzruszeniem gorączkowem.
 — Dajcie wieczerzę — rzekł przerywając, — sąsiad zje z nami.
 — Kat mi po waszej wieczerzy, lepiej byście dali mi pieniądze. A co będzie panie krajczy?
 — Spes in Deo; proszę o cierpliwość...
 — A zawsze ta cierpliwość! — zawołał Kulikowicz.
 — Najpierwsza z cnót chrześcjańskich.
 — Nie spotkałem się z nią w życiu.
 Panna Scholastyka przypomniawszy sobie niedawną