Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/227

 Doliwa stary, jedyną pokładający nadzieję w hrabi pospieszył ku niemu.
 — Grafie, łaskawco! — rzekł — gdyby ich pogodzić. Na Boga zaklinam!
 — Sprobujemy — lakonicznie rzekł hrabia, i posunął się ku porucznikowi.
 — Naszym obowiązkiem, — odezwał się, jest starać się pogodzić, aby uniknąć ostateczności...
 — Tak! uniknąć ostateczności! — powtórzył łamiąc ręce ojciec — wszelka ostateczność... prawa krajowe, Bóg sam... wszelka ostateczność! mój synu! Dobrze graf mówi, wszelka ostateczność... uściskajcie się... Wina!
 — Jestem wyzwany, — rzekł Seweryn — nie mogę powiedzieć bo nie wiem dotąd o co synowi pańskiemu chodzi; ale bić się będę koniecznie.
 — Panie dobrodzieju! Mój syn... mój syn ale on nie winien...
 — Teodorze! — krzyknął ojciec — podaj rękę i przeproś!
 — Musimy się bić.
 — Ja? ja? nigdy... Bijem się...
 Seweryn śmiał się w duchu, hrabia brał za boki.
 — A! gdyby codzień taki pojedynek! — wołał.
 Zaczęto plac oznaczać, widząc że nic zaklęcia i namowy nie pomogą, usunął się i począł odwróciwszy tyłem, modlić biedaczysko pod drzewem. Teodor blady był jak chusta. Zaczęto się rozbierać; przeciwnicy wzięli broń do ręki.
 Tu już każdy widział, że Seweryn panem siebie będąc, silny, obojętny, musi wygrać mając do czynienia z przeciwnikiem pomięszanym i drżącym.
 Złożyli się...