Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/220

 Kilka tygodni upłynęły bez żadnej ważnej zmiany i nowin.
 Wszyscy się niecierpliwić zaczynali, każdy był dobrze przyjmowany, a nikt krokiem dalej nad grzeczność postąpić nie potrafił.
 Jedni składali na drugich i coraz ukośniej poglądali na siebie.
 Teodor zauważał nareszcie, że Seweryn lepiej od niego uważany, częściej bywał i zdawał się wyścigać wszystkich.
 Jednego wieczora przebąknął o tem przed matką.
 Pani Doliwowa namyśliła się.
 — A no! — rzekła — to nie ma sposobu... potrzeba go odstręczyć.
 — Jak? — spytał Teodor.
 — A jak-że... pokłócić się, wyzwać.
 — Wyzwać! — kręcąc wąsy, rzekł Doliwa — a nuż co z tego wyniknie?
 — Co może wyniknąć?
 — Seweryn nie zlęknie się...
 — No... to się będziecie bić... trzeba, aby jeden ustąpił, bo oba sobie wadzicie... Czy nie wiadomo jak u nas pojedynki się odbywają? kilka butelek szampańskiego wszystko skończy...
 — Ale nie z Sewerynem.
 — Waćpan się widzę boisz — kwaśno rzekła matka.
 — A jeżeli tak! — zawołał Doliwa — zobaczymy, jutro go wyzwę.
 — Masz waćpan do wyboru, albo się z nim rozprawić, albo udać się do panny Scholastyki, która ma skłonność dla niego.
 — Mama żartuje.