Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/197

 — Maszercia w złym humorze? — pokornie rzekł mąż.
 — Bo mi chybiono!
 — Kto? gdzie? Jezu Marja! tobie! — zawołał chwytając się za głowę Doliwa i fajka mu z rąk wypadła. — Tobie?
 — Tak! mnie!
 — Ale któż?
 — Ten niepoczciwy szołdra Hasling...
 — A a a! on! on! I cóż to było?
 — Wystaw waćpan sobie, ja opowiadam historję tej Niemki z Sewerynem, a ten śmie mi mówić, że nie tak było i wykręca ją po swojemu... Słowem, com rachowała na tę historję... to z niej jeszcze Seweryn może skorzystać!
 — Śmiał ci zaprzeczyć? — powtarzał mąż.
 — A żebyś widział, jakie tam temu trutniowi grzeczności robili!
 — Jemu? cóż to znaczy?
 — Czy ja wiem! może pochlebić się umiał tej starej... temu granadjerowi w spodnicy... którą Teodor nazywa...
 — Więc cóż każesz lubeczko?
 — Teodora! Teodora niech zawołają!
 Doliwa wybiegł i posłał ludzi po Teodora.
 — Wódki kolońskiej mi waćpan przynieś — zawołała gdy wszedł — poduszkę moją pod nogi, poduszkę pod bok i kawę dawać...
 Trzeba było widzieć jak z fajką na ogromnym cybuchu, którą urywanym sposobem niósł niekiedy niespokojnie do ust, aby nie zagasła — pan Doliwa zwijał się za flaszkami, poduszkami i kawą.