Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/169

hrabią, piękny, bogaty ofiarował podarek, podarunkowi całus towarzyszył. Róża pośpieszyła do domu.
 Tam cicho, w kąciku rozmówiły się dziewczęta.
 — Ten polski graf kocha cię...
 — Wiem! — odpowiedziała Tekla i rozpłakała się.
 — Czegóż płaczesz? tem lepiej!
 — Tem lepiej? ach! dobrze ci to mówić.
 — Cóż z tego? on cię tak szczerze, tak serdecznie kocha! może się z tobą żenić.
 Róża na w pół wierzyła temu.
 — Wiesz co mi mówił?... Myśli cię porwać i uwieść.
 — Od was! od kraju!
 — Z nim!
 — Później się z tobą może ożenić...
 — Czemuż nie teraz?
 — A! teraz... teraz nie może, ma ojca czy stryja bogatego, bardzo bogatego, który by go pewnie wydziedziczył.
 — Ale ten stryj nicby nie wiedział o naszem małżeństwie?
 — Tak się to zdaje, Teklo, o wszystkiem się ludzie dowiadują...
 — Dowie się więc że z nim pojadę...
 — Choćby się dowiedział, pomyśli że to kaprys przelotny i gniewać się nie będzie...
 Tekla się zamyśliła...
 — Jak radzisz mi siostro?
 — Ja? nie umiem radzić! Żal mi się rozstać z tobą!
 — Jakbyś zrobiła na mojem miejscu?
 — O! ja! — zawołała Róża — pojechałabym z nim.
 — A jeżeli on mnie porzuci... zaprze się... Ach! w obcym kraju, to okropnie...