Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/152

żołądku. Młodzi pofryzowani, z polepionemi wąsami, w ciasnych butach, wydawali się jak woskowe figury, na pokaz ubrane. Szpilki sióstr paradowały na chustkach i kołnierzykach. W twarzach dwóch braci zazdrość wzajemna i milczący gniew się malował.
 Spotkawszy się z Doli wami, namarszczyli; Doliwowie rozśmieli się z politowaniem.
 — A! i panowie do Górowa? — rzekł stary.
 — I panowie z Górowa! — zawołał Hasling.
 Powitali się, jak by się pozjadać mieli.
 Kulikowicz także powracał do siebie i nadszedł na to.
 Wziąwszy się za boki, stanął na drodze i śmiał na głos cały.
 — Co to panu? — rzekł Hasling.
 — A! jak-że się nie mam śmiać! I panowie tu?... Dziś wszyscy jak do cudownego obrazu do Górowa się zjechali! Czy odpust? czy co?
 Nie odpowiedziano mu nic, bryczka potoczyła się dalej.
 Oczyściwszy się w ganku z pyłu i błota, weszli.
 Marja pomimo jakiegoś niepokoju i smutku co ją dręczył, musiała na widok tych trzech odwiedzin uśmiechnąć się. — Ciotka trzymała się serjo i poważnie jak mogła. Pan Szarzycki patrzał i oczom nie wierzył.
 — Państwo mieliście wiele miłości i szacunku w sąsiedztwie — rzekł za trzecią wizytą do Scholastyki — wszyscy spieszą dzielić ich szczęście i winszować.
 — Jak pan widzisz — odparła ciocia — bardzośmy szczęśliwe z sąsiedztwa!
 Haslingi udawali jak umieli, że nic o żadnym wypadku nie wiedzieli, odmalowali swe odwiedziny jako dawne należne uszanowanie dla domu, który czcili wysoce.