Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/113

 — Wiesz Juljanie, — zawołał szybko ojciec.
 — Wiesz Juljanie, — zawołały obie panny.
 — A co? — spytał nie uchyliwszy głowy myśliwy.
 Tu Hasling począł mówić żywo, panny sobie, słowem ledwie się zrozumieć było można.
 — A dla czegoż to papa posłał za Adamem? — wycedził Juljan przez zęby, — spotkałem Omelka na dropiatej galopem. Klaczy zbawi.
 — Bo jutro jedziemy z nim do Górowa.
 — A dla czegoż z nim? Patrzajcie! — dodał — zawsze taki starszy u ojca lepszy, a ja...
 — Już, już, poczniesz swoje!
 — A pewnie że pocznę! Cóż to ja gorszego, żebym nie mógł jechać do Górowa! Adam się bałamuci, a ja...
 — A ty latasz za tą...
 — Kto to ojcu powiedział?
 — Myślisz że nie widziałem?
 — No! a gdyby i tak było? Co to ma jedno do drugiego. A ojciec jedzie do panny Scholastyki.
 — A tobie dudku co do tego?
 — Do tego! albo i do tego! A co na to powie...
 — A! trutniu ty jeden! ty jakiś! — zapyrzony krzyknął ojciec, dam ja ci tu.
 — Otóż to tak zawsze, — mówił Juljan — a Adam...
 Jak na toż i Adam się w tej chwili przystawił i wszedł do pokoju. Był to drugi tom Juljana z tą tylko różnicą, że dłuższe wąsy i barczystsze plecy.
 — Ojciec posyłał za mną? — spytał w progu.
 — Bo latasz nie wiedzieć gdzie, a tu...
 I znowu poczęło się opowiadanie.
 Juljan chodził i mruczał po niedźwiedziemu; nareszcie zwrócił się do brata.