Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/102

i z własnych ust jego dowiedzieć, czy to prawda była, z czem do niego przyjechał arędarz z Nakotów.
 Ukazanie się pana Fabjana przyjęła jejmość ruszeniem ramion z nieukontentowaniem.
 — Nie wiedzieć na co ma to się tak rozchodzić — mruknęła.
 A wykrzyknik ten nie był bez pewnej rachuby.
 — Prawda? — spytał na progu pan Fabjan. — Dobry wieczór państwu! prawda to panie Hasling, co mi mówił arędarz z Nakotów?
 — Jak mnie widzisz żywego!
 — Ale niech-no mnie pan opowie.
 — Posłuchaj... Rano wstawszy...
 — E! najniższy sługa, pan zaczyna od rana! niech mi pan powie kwint-esencję! Panna Marjanna miljonowa?
 — Nietylko panna Marjanna, ale i Scholastyka.
 — Osobliwsza rzecz — zawołał chodząc po pokoju zamyślony przybyły.
 Pani Doliwowa odezwała się z kanapy:
 — Teraz musisz pan żałować i za siebie i za matkę, żeście tym biednym pannom tyle nadokuczali.
 — Ja? — rzekł zatrzymując się nagle Fabjan — ja?
 — Pytam się któż więcej? Juściż nie my!
 — Ani my, szanowna pani! Moja matka do łez się zawsze rozczulała ich pozycją.
 — A nie puszczała ich usiąść przy sobie w kościele — dodał Hasling.
 — Nigdy! to są potwarze! — zawołał młody chłopiec — szanowaliśmy...
 — A coś pan im i krajczemu nawygadywał na kościelnych schodach, nie dalej jak na pierwszy dzień wielkanocy?