Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom IV.djvu/58

glądał na podupadłego szlachcica, niewiele się, jak zdawało, troszcząc o jałmużnę, o którą jakby dla formy poprosił, stanął na uboczu i uważnie patrzał. Podszedł ku drzwiom karczmy, zajrzał jeszcze przez nie i wtuliwszy wytartą czapkę na uszy, puścił się szybkim krokiem w las.
 Uszedłszy kilka set kroków, zbił się z wielkiej drogi i puścił mało udeptaną ścieżką, wiodącą pomiędzy gęste zarośla. Po kwandransie może drogi zastanowił się u starego dębu, od którego wypruchniałego pnia gęsty dym podnosił się w górę. Na około siedzieli kilku ludzi w kożuchach i opończach z prostego sukna. Pomiędzy niemi z twarzą wyżółkłą, bladą, wyniszczony, zarosły, ze zgasłemi oczyma, sinemi wargami, siedział zgarbiony, schylony we dwoje i grzejący się najbliżej ogniska, człowiek. Próżne miejsce do koła zostawione dowodziło, że go towarzysze szanowali, on milczał i oni nie śmieli milczenia przerywać. Na skrzyp śniegu pod butami przybywającego, siwy podniósł głowę, nastawił uszy, oczy wytrzeszczył i zawołał:
 — To ty Nuchim?
 — To ja!
 — A cóż! czy to oni?
 — Niezawodnie.
 — Nie zwiódł nas wiec arędarz?
 — Nie, sam na swoje oczy ich widziałem, poznałem, jestem pewny że oni, ale jadą ludnie.
 Siwy się skrzywił dziwnie, a potem spytał:
 — I cóż z tego?
 — Napadać ich, nie byłoby rozumnie.
 — Alboż ci kto mówi, że rozumnego co robić mamy?
 — Niebezpiecznie — rzekł pierwszy — którego Nuchimem nazwano.
 — I cóż z tego? Wszak zawsze będzie niebezpieczeństwo.
 — Dobrze to wam — odparł Nuchim — co nic do stracenia nie macie, ale dla nas?
 — A wy? śmiejąc się rzekł siwy.
 — Ale my nie idziemy mścić się!