Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/91

 Ona nic nie odpowiedziała.
 — Namyśliłaś się? — powtórzył.
 — Namyśliłam, rzekła podnosząc głowę.
 — Podpiszesz?
 — Nigdy!
 — Jeszcześ niedość głodna — rzekł Maleparta — poczekajmy do jutra.
 I wyszedł znowu spojrzawszy na dzbanek z wodą i chleb, które stały nietknięte. Pomimo złości coraz powiększającej się oporem, zaczynał być niespokojny. Lękał się aby uparta kobieta głodem się nie zamorzyła, i postanowił, po swojemu, zażyć ją innym sposobem.
 Na drugi dzień, z łagodniejszem obliczem, wsunął się do izby. Zastał Rózię na tem samem miejscu co wczora siedzącą, a dzbanek i chleb nietknięty.
 — Namyśliłaś się? — spytał.
 — Namyśliłam — odpowiedziała słabym głosem — nie podpiszę.
 — I chcesz się głodem zamorzyć?
 — Nie ja, ty mnie morzysz głodem.
 — Masz chleb i wodę, właśnie pokarm pokutnicy, jaką jesteś: więcej ci nie potrzeba. Ale chcę mieć litość nad tobą.
 — Ty? — przerwała kobieta.
 — Tak, ja: podpisz, a będziesz wolną. Idź gdzie chcesz!
 — Nie chcę swobody i nie podpiszę.
 Maleparta nie pojmował odpowiedzi.
 — Nie chcesz być wolną? — spytał.
 — Tak, nie chcę, bo pókiś ty na świecie, któż mnie zapewni że dotrzymasz co przyrzekasz? Wypuść mnie, a w ówczas...
 — A w ówczas? — podchwycił mecenas chciwie nadstawiając ucha.
 — W ówczas, będziem mówić o tem.
 — Któż mnie zapewni, że wolna zechcesz podpisać?
 Rózia pogardliwie na niego spojrzała.
 — Słuchaj — dodał — nie wyobrażaj sobie abyś mnie