Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/90

ciebie.
 — Zabij więc — krzyknęła Rózia podchodząc, ale wiedz, że postrachem śmierci nawet, nie wymożesz na mnie żadnego podpisu. Chcesz majętności, nie będziesz jej miał nigdy!
 — Będę ją miał! zawołał mecenas, wrąc gniewem — jeśli nie strachem, to głodem wymogę na tobie czego chcę.
 — Niczem!
 — Słuchaj, przerwał mecenas porywając ją za rękę, nie myśl walczyć ze mną. Nikt jeszcze mnie nie pożył i silniejsi od ciebie upadli. — Słabej kobiecie...
 — Pan Bóg sił doda, matka je u niego uprosi.
 — Nie boję się takich pomocników — zawołał zajątrzony — wyzywam ich!
 Rózia na te słowa padła na ziemię znowu i zmógłszy się płakała. Maleparta z papierem stał nad nią.
 — Nie podpiszesz?
 — Nigdy!
 — Będę cię męczył.
 — Męcz jak chcesz.
 — To ostatnie słowo?
 — Ostatnie, rób co chcesz.
 — Daję ci dwa dni rozmysłu.
 — Możesz mi ich nie dawać.
 — Mam litość nad twojem głupstwem. — To mówiąc choć wahając się i ociągając wyszedł z alkierza, zamknąwszy drzwi na rygiel za sobą. W chwilę powrócił niosąc dzbanek wody i kawałek zapleśniałego chleba.
 — To pożywienie dla ciebie.
 Rózia okiem na niego nie rzuciła; rozjątrzony tym ciągłym oporem, zatrzasnął drzwi i wyszedł.
 Nazajutrz rano, znowu z papierem w ręku odryglował alkierz i stanął przed Rózią. Jak wczoraj ona siedziała na ziemi, twarz miała bladą, zmęczoną, bo całą noc bez posłania spędziła oparta o ścianę, i w ustach nic nie miała, ale w oczach jej gorączkowy błyszczał płomień.
 — Namyśliłaś się?