Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/108

chała i nareszcie ozwała się:
 — Mój drogi kotku, cóż ty myślisz ze mną? Wszak to ty nie wiesz pewnie że ja będę.... że wkrótce ja...
 — Co? — zimno spytał Maleparta.
 — Ja się spodziewam być matką.
 — Tem gorzej?
 — Jak to tem gorzej.
 — Bo ja dzieci nie lubię, a tem bardziej takiego!..
 — Jakiegoż?
 — A juściż wiesz, rzekł zimno, jak się takie dziecko nazywa.
 Naścia porwała się:
 — Co ty gadasz?
 — Co myślę.
 — Chceszże aby to dziecko tak się zwało? odparła — wszakże nim ono na świat przyjdzie, ja być muszę twoją żoną.
 — A toż co? — zakrzyczał porywając się Maleparta — oszalałaś czy co? Któż ci to obiecywał?
 — Nie obiecywałeś mi, boś był żonaty, ale teraz, spodziewam się.
 — Tego się wcale nie spodziewaj.
 — Śmiałbyś więc wyrzucić mnie i wypchnąć z dzieckiem, uwiodłszy?
 — Co się tycze uwiedzenia, moja Naściu, rzekł Maleparta, to jeszcze rozpoznać by potrzeba, kto z nas kogo uwiódł. Poznaliśmy się, polubili, żyli z sobą, bo nam tak było dobrze, ot i kwita, a jak mi się to znudzi...
 — Ty mnie nie możesz wypędzić!
 — Mnie się zdaje że mogę.
 — Ja ci oczy wydrę! — zawołała dziewczyna w gniewie — ja cię podpalę, ja cię otruję, ja cię zabiję.
 — O ho! ho! oszalałaś, czy co! — krzyknął sobie Maleparta. — Myślisz mnie straszyć! Widziałaś ty co było z tamtą? Widziałaś!
 — Bo tamta była głupia.
 — A tyś rozumna, nie przeczę i bardzo rozumna — odparł mecenas: — ale ja taki i od ciebie rozumniej-