Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/399

 — Gdyby w istocie żadnych nie miała, nie wykupywałbyś się pan od niej.
 — Ja? ale ja tak się wykupuję, jakbym na gościńcu rozbójnikom oddawał sakiewkę.
 — Panie dyrektorze!...
 Perswazye Laury, która ze złośliwością scenę tę przeciągała, nic nie pomagały; Volanti burzył się, pilno mu było dokończyć. Nie dając już mówić włoszce, począł z passyą:
 — Powiedz jej pani, że dostanie — tu się namyślił — tysiąc, półtora tysiąca rubli, a niech się ztąd wynosi.
 — Laura spojrzała na niego i głową poruszyła znacząco.
 Volanti zrozumiał ruch ten, jakby włoszka ofiarę znajdowała za małą.
 — Dam dwa tysiące i niech ją szatani ztąd wynoszą! zawołał.
 Lacerti, gdyby nie obawa zemsty i zdradzenia się z uczuciami, byłaby się na głos rozśmiała z tej popędliwości Volantego, dowodzącej trwogi.
 Zamilkł w końcu i chodził zdyszany, trąc włosy na głowie.
 Lacerti siedziała.
 — Dobrze więc, jadę, rzekła, doniosę o tem, coście mi opowiedzieli, i przywiozę wam odpowiedź. Albo, dodała, możebyście woleli, abym napisała?
 — Nic, żadnych pism w tej sprawie, przerwał, dyrektor, i warunek, aby natychmiast opuściła miasto.
 Piękna włoszka, widząc pośpiech jego i niecierpliwość, z tem większą powolnością podniosła się