Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/373

 — Pani sądzi, że ja nie rozumiem jej i nie odgaduję?
 Naiwnym, smutnym uśmieszkiem odpowiedziała mu Marynka i z lekka poruszyła ramionami.
 — Nie mówmy o tem... wyszeptała: nie dojdziemy do końca.
 Baron nie bardzo się rozmyśliwszy, wtrącił żywo:
 — Doprawdy, Volanti jest dla mnie grzeczniejszym od pani. Z nim mówiliśmy zupełnie à coeur ouvert...
 Zarumieniła się pani Volanti i potrząsnęła głową.
 — Tak jest, dobitnie powtórzył Percival, zupełnie otwarcie.
 — A zatem pan baron wiedzieć musisz, poczęła nie podnosząc oczu pani Volanti: że ja, biedna, obowiązaną się czując wywdzięczyć i wypłacić mojemu mężowi, muszę mu choć pracą moją okazać, że...
 Francuz przerwał nagle i ostro.
 — Że co? że pani to rozumiesz, iż on się z nią ożenił na to, aby ją wyzyskiwać!!!
 Twarz Marynki cała się krwią oblała.
 — Panie baronie!... przerwała.
 — Wiem, że jestem niedyskretnym i gburem w tej chwili, za co panią przepraszam, dodał baron, — lecz oburzony jestem, oburzony.
 Wstał z fotelu i jakby dla przejednania sięgnął po rękę Marynki, która mu ją z nieśmiałością podała i natychmiast cofnęła.
 — Znamy się nie od dzisiaj, począł Percival, unosząc się przeciw zwyczajowi swojemu. Pani wiesz,