Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/214

odważnie i trochę żywszym krokiem podeszła. Kulwisz, zawsze pełny respektu dla płci pięknej, wstał z ławki, a że to charakterystyczny jego profil uwydatniło, okrzyk się dał słyszeć.
 — Major! jak mamę kocham! Jasiek!
 Dopiero Kulwisz poznał swoją Krzewską i z niezmierną radością przybiegł ucałować jej rączki...
 Tak, choć tłuściuchne nadto, były to rączki starannie pielęgnowane i w mitenkach...
 Sama Krzewska, oprócz tego, że spulchniała i była dużo pełniejsza niż przedtem, nie zmieniła się wiele... Wydała mu się jakby odmłodzoną i piękną!
 — Major! tu! o ósmej godzinie rano!.. Zmiłuj się... cóż to jest? Cud? przemówiła głosem słodkim Krzewska, mrużąc oczy dość jeszcze ładne a wielce melancholicznego wyrazu, pomimo, że usta, nosek i reszta wesoło się z niemi sprzeczały...
 Major patrzał i nasycał oczy, westchnął, lecz że pilno mu było, nie zwlekał z odpowiedzią.
 — Szanowna pani moja, jeśli wolno tak zwać, kuzynko... począł.
 — Bardzo proszę, przerwała z obudzoną ciekawością, wpatrująca się w niego Krzewska.
 — Ja do was, umyślnie, ach! z wielką prośbą, z wielkim interesem!... zawołał Kulwisz. Możecie mnie ocalić, możecie...
 Krzewska, która stać długo nie lubiła, poprowadziła go do ławki...
 — Siadaj! mów! cóż to jest?... przestraszasz mnie...
 — Nie ma się czego obawiać, odparł major, — ale najprzód posłuchajcie historyi...