Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.1 Na wysokościach.djvu/212

 — A! to są rzeczy proste — zawołała Jadwiga. Kto tyle co ty umie, a głowę ma otwartą, długo nie potrzebuje studyować.
 — Bo... wie mama co? — dodała nieuważnie — ja jestem przekonana, że ten ukochany mamy Podroba, więcej tam o sobie niż o nas pamiętał... A ja — nie chcę być oszukiwaną...
 Dotknięta ze słabej strony, księżna mimo całego przywiązania do córki, zaprotestowała...
 — Jesteś w błędzie — nie ma uczciwszego człowieka nad niego... On mnie z kłopotów wyprowadził, i pewna jestem, że pan Celestyn się bez niego nie obejdzie...
 — Zobaczymy! rzekła Jadzia, nie ustępując.
 Po obiedzie wypuszczono pana Celestyna na cygaro, a matka z córką rozpoczęły rozmowę o rodzinie...
 — Wiesz, że ten biedny Eusteszek, rzekła księżna, który nawiasem mówiąc, zawsze się w tobie kocha — stracił wszystko... Niezmiernie nam go żal, bo zdaje się, że w tem winy jego nie ma — a chłopak jest zdolny, miły i bardzo dystyngowany...
 — Żal mi go — odezwała się Jadzia — chociaż dawniej mnie nudził.
 — Tak, kiedy byłaś tym swoim... zajęta i rozgorączkowana — przerwała matka. Teraz, gdyś ostygła, wyda ci się inaczej.
 — Mama znajduje, żem ostygła? podchwyciła Jadzia...
 — Bo to jest w naturze rzeczy — krótko zakończyła księżna.