Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/50

50

tulałby się człowiek tak za młodu, gdy za ś. p. Zygmunta III, szliśmy pod Smoleńsk.
 — Byłeś ojcze pod Smoleńskiem?
 — A jakże, byłem, i jeszcze noszę pamiątkę bojarzyna co mnie skubnął przez głowę, a com mu z nasypką oddał; — no! a ktoby to powiedział że się z szablą uwijało niezgorzéj! teraz tylko z różańcem. Ależ to wam nie zimno?
 Uśmiechnął się Krzysztoporski.
 — Myślicie? mnie gorąco.
 — To chyba choroba, bo na dworze wiatr ostry; mam pod habitem kożuszynę, a czuję go dobrze.
 — A ja wcale nic.
 — Cóż to wam panie Mikołaju?
 Krzysztoporski zwrócił oczy na światełko z izdebki Lassoty, wlepił je i westchnąwszy poszedł daléj, ale wróciwszy do miejsca, stanął.
 — Wiecie, ojcze Ignacy, — rzekł, że mi w życiu dwa razy tylko było zimno.
 — No, i kiedyż to? rad rozmowie spytał Mielecki.
 — Tobie ojcze toby się to mówić niepowinno, — z gorzkim śmiechem, rzekł slachcic.
 — A dla czegoż?