Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/46

—   41   —

umiem, od liter począwszy, to mu prawie wszystko winnam!
 — Jednakże, radziłbym Dosi — uśmiechnął się Teodor po swojemu żartując — aby kochania trochę zostawiła w zapasie dla przyszłego męża.
 Dosia się nieco zarumieniła.
 — Męża nie potrzebuję i nie chcę, a pewnie żadnego tak nie kochałabym, jak mojego pana.
 — Aj! to coś za wiele dla starego! — rzekł Teodor.
 — Wcale nie stary! nie stary! — oburzyło się dziewczę. — Ot wie pan — dodała patrząc mu w oczy — pan chcesz i wydajesz się młodszym od niego, a w moich oczach starszym jesteś.
 Dziewczę, chciało powiedziawszy tę niegrzeczność, odejść, gdy Teodor śmiejąc się zatrzymał ją.
 — Cóż na to rodzice mówią? — zapytał.
 — No, matuś mnie czasem połaje, a ojciec broni. Cóż w tem złego?
 — Pewnie nic, bliźniego kochać potrzeba! — śmiał się Teodor.
 Dosia spostrzegłszy, że z niej żartował, nic nie mówiąc trochę gniewna odeszła żwawo do swojej roboty, rzuciwszy tylko na pożegnanie: — Bałamut z pana.
 Teodorowi wszystko to razem już dosyć dokuczyło, życie zbyt było jednostajne; kazał konie zaprzęgać. Stały już gotowe u bramy, gdy wszedł Krzysztofa pożegnać, który leżał odwrócony ku ścianie.
 — Krzysiu, serce — rzekł — już ja cię nudzić zaczynam, kłócim się codzień więcej, miarkuję, że czas jechać. Ty mnie nie potrzebujesz, bywaj mi zdrów.
 Krzysztof milcząco rękę wyciągnął.
 — Bóg zapłać za okazane mi dobre serce, Teodorze, jedź, spocznij, nie frasuj się o mnie, zapomnijcie o starym, jakby go na świecie nie było.
 Pożegnali się tak dosyć chłodno.