Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jesienią tom II.djvu/47

—   42   —

 W drodze Męczyński rozmyślał dokąd ma jechać, i zwrócił się do Zieleniewszczyzny. Tu dosyć byli wszyscy niespokojni o niego, Zamorski bał się, aby obcując z drugimi z pod jego władzy się nie wyśliznął, Liza chodziła niespokojna. Chociaż późny już był wieczór, gdy zajechał przed ganek, w kilka minut dzierżawca się przystawił, zapraszając od żony na gotowiuteńką wieczerzę. Trudno się było oprzeć, pan Teodor poszedł.
 Liza coś robiła w dziedzińcu, tak, że się pierwsza z nim spotkała.
 — Pan tak o nas zapomniał? — szepnęła.
 — Bynajmniej, alem miał obowiązek do pełnienia.
 — Jakże się ma chory?
 — Przychodzi do zdrowia.
 — Proszę pana, czyż to prawda, noszą się z tem po całem sąsiedztwie, ale ja o tem mówić nie powinnam.
 Spuściła oczy skromnie i podniosła je nagle, jak dwiema kulami strzelając w samą pierś nieszczęśliwego Teodora.
 — O czem, pani?
 — Że pan Krzysztof chciał się zastrzelić z miłości.
 — Tak jest, pani, z miłości ku cietrzewiom — rzekł poważnie Teodor — to rzecz niezawodna.
 Liza zaczęła się śmiać, zalotną układając minkę i postać.
 — Proszęż pani — dołożył po chwili — czy człowiek w tym wieku, jak on i ja może się tak kochać, ażeby...
 — Dla czego? dla czego? — żywo przerwała Liza — pan nie jesteś wcale stary, pan się tylko przez lenistwo nie kochasz.
 Teodor tak był uszczęśliwiony tym konceptem, ze poskoczył ją pochwycić za rączkę, którą niby wyrywała i ucałował ją z zapałem. W tej właśnie chwi-