Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Hybrydy.djvu/104

 — Amerykanin, który, jak pan wie zapewne, panie hrabio, wygrał zawczoraj 50,000 franków...
 — Przegrał? to naturalna...
 — I te pięćdziesiąt, i drugie tyle swoich...
 — Strzeliłże sobie w łeb, czy nie?
 — Dotąd jeszcze żyje...
 — Książe Sazonow?
 — Wygrywa! to szalone szczęście! Znam Jakimfa Agatonowicza jeszcze z Petersburga... jemu się tak zawsze powodziło... Niewiadomo, co ten człowiek ma za talizman szczęścia. We wszystkiem mu szło... Cztery razy był pod sądem, wyszedł czysty i jeszcze drugich pogubił, ożenił się z wdową po bogatym kupcu, która mu zapisała dwa miliony i umarła w pół roku... z Adlerbergami przyjaciel! Przez niego się robią wszystkie sprawy...
 Byłby paplał o tym Salomonie nieszczęsnym, gdyby mu nie przerwał Starża.
 — Widziałem pana w towarzystwie hrabiny... wesoło się bawicie...
 — Szkoda, że państwo nie znacie Maryi Sergijewny.. to kobieta, którąby pani oceniła! To rozum ministeryalny! to dowcip... to nauka, panie... to druga księżna Lieven, dyplomatka... a piękna! ach!
 — Kochasz się pan w niej, panie radco? — spytała Ewelina.
 — Pani, ja, ja się kocham we wszystkich na świecie pięknościach, nigdy się zdecydować nie mogłem na wyłączną miłość dla jednej. Taka już