Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/326

cił, do obrazu Chrystusa, padł i ręce rozłożywszy, głośno począł dziękować Bogu.
 O Nikicie jakby zapomniał.
 — Jejmość! Pójdź zakołacz do Tulskiej, spytaj czy pani się położyła.
 Nikity już w izbie nie było, Miecznik chodził poruszony, trąc czuba.... śmiejąc się sam do siebie.
 — Bóg łaskaw, Bóg dobry, z sumienia mi kamień spadł.
 W tem pani Zboińska, jak stała w białym przyodziewku i czarnej katance, w czepku nocnym zjawiła się we drzwiach. Postrzegłszy męża, który chodząc po izbie nogą podrzucał do góry jak był zwykł, gdy mu się co nadzwyczaj szczęśliwego trafiło — osłupiała.
 — A tobie co przyszło do głowy?
 Zboiński zbliżył się, objął za szyję i całować począł.
 — Otóż ci się na czułość zebrało!
 — Kochanie, panno moja, na czułość, na radość, na niewypowiedzianą rozkosz, za którą Bogu dziękuję. Zgadnij co ci powiem.
 Miecznikowa stanęła zdumiona.
 — Cóż ty ze mną w zagadki grasz? Mieczniku, co ci jest?
 Zboiński do góry rękę podniósł.
 — Chwała panu na wysokościach.... Janasz żyje!
 Pani Zboińska krzyknęła, ale zamiast radości, której się Miecznik spodziewał — stanęła niema, zamyślona dziwnie, a po chwilce uchwyciwszy blizko stojące krzesło, siadła na niem i w milczeniu na ręku się podparła, patrząc w ogień palący się na kominie.