Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/325

 — Zobaczę jutro konia — którego ci dali?
 — Żarnowskiego gniadego.
 Sapnął stary.
 — No — to ruszaj spać.
 — Proszę jaśnie pana, choć to może nie pewne, ale w gospodzie byli ludzie jadący z Krakowa. Otóż jeden z nich bajki plótł.
 — Co za bajki?
 — Że tam dużo jeńców naszych król jegomość wymienić kazał teraz, i że jeden z nich do Mierzejewic o furę pytał.
 Miecznik przyskoczył do niego z oczyma iskrzącemi.
 — Na Boga! nie pytałeś jak wyglądał?
 — Mówili, że młody, tylko zmizerowany.
 Łzy stanęły w oczach Miecznikowi i ręce podniósł do góry.
 — A! gdyby też Bóg cud uczynił! gdyby to był Janasz poczciwy — cobym dał! cobym dał!
 — No, tak z opisu toż się zdaje — dołożył Nikita patrząc mu w oczy i uśmiechając się dziwnie.
 Zboiński wpatrzył się w niego i więcej się począł domyślać niż słyszał. Przystąpił doń i uderzył go po ramieniu.
 — Ty coś wiesz! gadaj! nie bierz mnie na męki.
 — Proszę pana, ja myślę, że on żyje!
 — Myślę! myślę! mów, wiesz i lękasz się powiedzieć. — Co to, ja dziecko? trutniu jakiś.
 Nikita się w głowę poskrobał i za kolana go pochwyciwszy, wybuchnął:
 — Jaśnie panie, Janasz żyje! żyje! na mojem go oczy widział.
 Miecznik podskoczył, ale też do łóżka się odwró-