Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/30

ale wnet odwróciła się, zmierzyła go oczyma strasznemi, ręka jej sięgnęła do pasa pod suknię.
 Dorszak znać zrozumiał ten ruch i cofnął się. Syczał przez zęby.
 — Żmija — gadzina!
 — Raz w życiu ścięgnąłeś na mnie rękę, odezwała się kobieta drżącym głosem — naówczas nie spodziewałam się, aby mężczyzna śmiał się targnąć na żonę... a i tu jeden raz odpłaciłam ci jak byłeś godzien. Od tej chwili bez noża nie stąpię, tknij mnie a zginiesz. Wiesz, żem silna i że się ciebie nie boję.
 Zmierzyli się oczyma. Dorszak po głowie potarł ręką drżącą.
 — E! gdyby nie twój ojciec! gdyby nie matka!
 — Gdyby nie posag! — szydersko wtrąciła Agafia.
 — Dałbym ci ja, siedziałabyś pod kluczem zamknięta jak pies na łańcuchu.
 — E, gdyby nie Bóg, nie sumienie, Pawle, dawnobyś nie żył, a jabym była wolną, odpowiedziała kobieta, której oczy pałały.
 Podszedłeś rodziców mianując się panem na Gródku, a kto wówczas wiedział, żeś rozbójnik.
 — Milczeć! — krzyknął Dorszak — milczeć — dosyć tego, baby nikt nie przegada, a no zobaczemy nakońcu, kto tu kogo zmoże.
 Rozśmiała się Agafia.
 Za progiem słychać było stąpanie ciężkie. Dorszak się odwrócił. Powoli odchyliły się drzwi i posłaniec Mierzejewicki rozglądając się ciekawie, stanął w progu.
 — Niech będzie pochwalony — rzekł.
 Dorszak coś mruknął, kobieta podniosła się i odpowiedziała cicho — na wieki.
 — Czego chcecie? — spytał podstarości.