Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/294

tnie. Chociaż tak okrutnie tą nędzą zmienionego, poznał go zaraz Janasz.
 Nie rychło zamyślony jeniec głowę odwrócił, lecz spostrzegłszy we drzwiach twarz, której sobie wytłumaczyć nie mógł, a do tego wychudzoną i zmienioną — przestraszony przeżegnał się.
 Jak w tęczę patrzał milczący na Korczaka, gdy ten mu się płacząc do nóg rzucił. Dopiero ręce podniósłszy do góry, zawołał:
 — Janasz! ty! zkądżeś się wziął?
 — Umyślniem przybył, panie, po was, dla uwolnienia waszego.
 — Z domu? wprost?
 — Tak jest.
 — Jejmość! Jadzia! mów.
 — Wszyscy zdrowi.
 — Bogu chwała? — odetchnął Miecznik.
 — Ale ty jak z krzyża zdjęty.
 — Chorowałem.
 Zamilkli.
 — Podróż jak poszła?
 — Dobrze — dobrze — zawołał Janasz; niechcąc opowiadaniem na razie go zatrważać. Natychmiast po powrocie wysłała mnie pani do obozu, a król jegomość pozwolił tu dojechać. Agę i jego syna i trzydziestu ich przedniejszych zatrzymał dla was, aby wymienić.
 — Dobry król.
 — Jam przywiózł pięć tysięcy dukatów.
 — Ha? zkąd?
 — W Gródkuśmy skrzynię znaleźli.
 Miecznik się poruszył.
 — Ani grosza tym zbójom nie dam. Milcz — i z tem mi się nie odzywaj. Dosyć mnie namęczy-