Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/288

bez pieniędzy dostaniemy. Pojmuję niecierpliwość p. Miecznikowej.
 — A! N. Panie — gdybym się ja tam tylko mógł dostać — rzekł Janasz.
 — Poślemy do Neuhasel, gdzie nieboraczysko siedzi, to się przyłączysz — odparł król po chwili — lecz uprzedzić sam muszę, iż Miecznik pokorną tam przybrał postać, aby go nie obdarto, i nie rad, by się bardzo nim zajmowano.
 W tem nadchodzący Denhoff po rozkazy, przerwał rozmowę. Król wstał i zbliżywszy się do Janasza po ramieniu go klepnął.
 — Bądź dobrej myśli, a bezemnie się z niewczesną gorliwością nie wyrywaj, abyś mnie i Miecznikowi sprawy nie popsuł.
 A popatrzywszy na Janasza dodał:
 — Hoży z waszmości chłop — i na żołnierzabyś się zdał, lecz cóżeś to tak wymizerniał?
 — Choroba, N. Panie, a wprzódy jeszcze ciężkie przejście z Tatarami, jakiegośmy z Miecznikową na Podolu doznali, — zdrowie mi odjęło!
 — A cóżeście mogli, wy z Tatarami, mieć do czynienia?
 — Oblegli nas na zamku, tośmy się w kilkudziesięciu na tysiąc ich opierać musieli.
 — No — i cóż! oparliście się? jak się patrzy....
 — Myśmy się trzymali dopóki było można, choć dolne zamczysko już wzięli, aż pułkownik Dulęba na odsiecz nadciągnął.
 — Miecznikowa ma nieszczęście prawdziwe do tych niewiernych, dodał król, lecz się to prędko skończy i wygnamy ich raz na zawsze z Europy, a nasze Podole odzyskamy. Amen, domówił król.
 Janasz rękę jego ucałował i odszedł. W obozie