Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/225

 — Może ja tu zostanę — szepnął Janasz. Dworak się porwał.
 — To nie może być! a! nigdy w świecie! Jejmość i jegomość kochają was jak syna, panienka jak brata, gdzieby zaś was mieli na tej pustyni zostawiać na pastwę tej dziczy.
 — Żołnierz jestem — rzekł Korczak, wojować muszę — a w Mierzejewicach zgnuśnieję.
 Nikita potrząsnął głową. Drzwi się otworzyły; weszła Agafia z włosem rozpuszczonym jak obłąkana. Stanęła w środku izby i obejrzała się.
 — Pochować go trzeba! rzekła.
 Janasz i Nikita słuchali w milczeniu.
 — Pochować go muszę — dodała i zwróciła się do Nikity.
 Dworak zwlókł się, choć stękając.
 — Weźmiemy ludzi i przyniesiemy ciało.
 Agafia potrząsła głową i zwróciła się ku drzwiom.
 — Chodźcie — rzekła — ja zapłacę.
 Otworzyła drzwi i oglądając się wyszła. Janasz, którego litość brała, wstał także. Poszli za nią, a z dziedzińca zabrali jeszcze dwóch ludzi.
 Z okna zaś zobaczywszy Agafię Dulęba, zbiegł także i przyłączył się do nich.
 — Trzeba wziąść księdza — odezwał się. Kobieta jakby nie słyszała, nie zwróciła się ku niemu; potem tylko potrząsła głową. Szli więc dalej. Ponieważ przez parów przebrnąć się było trudno, Nikita w lewo zobaczywszy czółno, które Tatarzy tu zostawili, odwiązał je i siedli doń wszyscy. Agafia ciągle milcząca, zamyślona, patrzała w miejsce, gdzie ciało leżało. Około trupa stały głodne psy z miasteczka, zakryła sobie oczy.
 Gdy wysiedli na ląd poczęła iść znowu na prost.