Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historya o Janaszu Korczaku.djvu/147

szedł ale leciał gniewny, wpadli na ganek i po wschodach na górę.
 Drzwi były ze środka zamknięte. Poczęli stukać i dobijać się mocno. Zrazu grobowa im cisza odpowiadała, dopiero gdy we dwu poczęli drzwi wysadzać, kroki się słyszeć dały. — Kto tam?
 — Otwierać! krzyknął Dulęba.
 W zamku odezwał się klucz i na progu pokazała się tłusta owa Tatiana z ogarkiem w ręku. Dzikiem wejrzeniem zmierzyła wchodzących. Twarz jej zwierzęco obojętna, a razem chytra, oświecona blaskiem światła, które ręka zasłaniała, pełna była i gniewu hamowanego i trwogi.
 — Gdzie twoja pani? krzyknął Dulęba przystępując.
 — Albo ja wiem, pojechała! z pozorną obojętnością — poczęła kobieta — co ja wiedzieć mogę.
 — Kłamiesz wtrącił Nikita.
 Kobieta zbladła i chciała odchodzić; Dulęba żelazną dłoń położył jej na ramieniu.
 — Mów! — zawołał — lub z życiem nie wyjdziesz. Bierz klucze i prowadź.
 — Zamknęłaś ją do lochu z rozkazu pana — rzekł Nikita. — Kobiecie drgnął ogarek w ręku, krzyknęła, z za ramienia odwróciła się ku Dulębie.
 — Co wam do jego żony! co wam do niej! Ona się z nożem do niego rzuciła, to wściekła, ona szalona. To ich sprawa nie wasza, a on się pomści. Jej puszczać nie można!
 — Prowadź, nie gadaj — zawołał Dulęba — natychmiast.
 Tatiana chciała się im wyrwać z rąk, ale z drugiej strony chwycił ją Nikita i wyrywała się napróżno.... Ogarek potoczył się na ziemię, ale nie za-