Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 2.djvu/33

— 31 —

mnie pojąć nigdy nie potrafimy. Il y a incompartibilitè d’humeur entre nous.
 — Co mówisz? Deception! a ja się tak cieszyłam dla ciebie tym domem, ja myślałam...
 — O! zdaleka wszystko tak piękne.
 — Ależ cuda o niej mówią.
 — Chyba cudactwa, bo to istny cudak entre nous soil dit.
 — Cóż to jest? co to jest? powiedz-że mi wszystko a wszystko, jestem niezmiernie ciekawa; żywo! — zapominając o osłabieniu swojem poczęła piękna Terenia, pochylając się ku pani Lackiej.
 — Żebym ci ją odmalowała dostatecznie jednem słowem, powiem ci, że najmilszem jej towarzystwem jest... pan Hutor-Graba.
 Piękna Terenia krzyknęła, odskoczyła jak oparzona, wstrzęsła się, i padła z wyrazem najogromniejszego wzruszenia, zamykając oczy, przyciskając dłoń do serca.
 — Teraz może już rozumiesz co to za kobieta? — dodała pani Lacka.
 — O! dziwaczka jakaś!
 — Ekscentryczna jak Anglik, nudna jak książka o moralności, zapalona jak Niemiec, kiedy się namyśli zapalić.
 — I ten pan tam bywa?
 — Bardzo często.
 — Tyś go widywała?
 — Niemal co dni kilka; to nasz najbliższy sąsiad.
 Pani Teresa zdawała się przybita tą wiadomością.
 — Więc i ty mnie już pewnie potępiasz? — dodała cicho.
 — Ja? dla czego?