Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziwadła T. 1.djvu/143

— 138 —

 — Tak, żeby policji nie dał nam jeździć po nosie — rzekł przybyły.
 — A daleko więcej, żeby ludzi uciskać nie dał.
 — Nadewszystko obywateli — podchwycił Samurski.
 — Nadewszystko wieśniaków — odparł Graba. — Obywatele ucisnąć się nie łatwo dadzą, i mają tyle sposobów bronienia się; wieśniak żadnego, prócz rozpaczy, do której przywodząc go, ściągamy na siebie najstraszniejszą odpowiedzialność, bo grozim wywrotem porządkowi społecznemu.
 — Tak! tak! tak! tak! — pykał krzywiąc się Samurski — ale pan wyznasz, że tu nie o lud chodzi, ale o nas najwięcej. Marszałek trzeba żeby był i bogaty, żeby godnie reprezentował powiat.
 — Jak to pan rozumiesz?
 — A jużcić przyjęciem kiedy potrzeba.
 — Butelkami i półmiskami! — śmiejąc się, rzekł Graba.
 — No, a i to potrzebne.
 — Najmniej, kochany panie.
 — Mniejsza o to: nie ma się o co sprzeczać. No, ale kogoż obierzemy? bo nie taję, że radbym wiedzieć myśl pańską i za kim pójdą głosy: a mam w tem pewne powody.
 — Przyznam się panu, że dotąd nie wiem kogoby wybrać należało, i nie myślałem o tem: a rzecz wymaga namysłu.
 — Co tu myśleć? — przerwał Samurski. — Tu, ot, gotowiuteńki kandydat, pan Paliwoda z Konopiatej.
 — Pan Paliwoda? ha! ha!
 — Cóż pan masz przeciwko niemu?
 — Nic za nim, kochany sąsiedzie.
 — Jakto! bogaty, honestus, potrafi honor powiatu