Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/362

 — Na ten raz — proś go asan sobie — proś. Nie sprzeciwiam się, byle znowu nie przyczepił mi się nudziarz na codziennego stołownika, bo na to ja nie pozwolę.
 — Ale on wkrótce wyjeżdża! odezwał się Rajmund.
 — I żebym wiedziała kiedy — dodała kwaśno gospodyni. Nie będę potrzebowała występować z obiadem, bo on się na tém nie pozna.
 — Ale, dla honoru domu, wtrącił Rajmund.
 Rozśmiała się szydersko stara.
 — Honor domu! powtórzyła parę razy... to przedziwne!
 Zarumieniony mąż miał wychodzić już, gdy jejmość dodała głośno.
 — Prośże go na jutro, zbędę się prędzej to i lepiej. Niedawnośmy siostrę asana przyjmowali, ale na tę nie mówię nic, bo kobieta do rzeczy i Baronowa; teraz brata profesora — jak tak pójdzie...
 — Więcej krewnych nie mam! syknął kwaśno Rajmund, dążąc do drzwi.
 Stara spojrzała ku niemu, i osądziwszy zapewne, że dosyć go na raz jeden zmęczyła, dała mu wyjść nie mówiąc słowa. Zamknęły się drzwi za nim, a wzrok ostry, złośliwy wlepiony trzymała w tę stronę. Zaraz po wyjściu męża zadzwoniła.