Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/262

 — Cóż mi powie mój Otello? zapytała szydersko...
 — Dobrze mi dobrałaś imię — począł namiętnie Otton — na nieszczęście nie mogę się wywdzięczyć Desdemoną... Masz jakąś dziką przyjemność rozdzierać mi serce!!
 — Jesteś zazdrośny? to zabawne! uśmiechając się i odrywając kwiatki z bukietu odezwała się Róża.
 — Jestem zazdrośny, bo...
 — Bo ja jestem zalotna! Niestety! nie umiem być inną! C’est à prendre ou à laisser!
 — Nie masz serca!
 — Być może! być może, ale mam fantazye! Każdy tylko to ma co mu dano! poczęła mówić idąc zwolna.
 — Jakież będzie nasze życie w przyszłości? zapytał Otton ciągle się burząc.
 Zamiast odpowiedzi, Róża bawiąca się bukietem, który powoli obrywała, jedne listki do ust biorąc, drugie rzucając na ziemię, wtrąciła pytanie.
 — A propos! Jeżeli myślisz że my możemy mieszkać zawsze na wsi i tète à tète — (spójrzała nań) to wprost — nie może być.
 Otton zamilkł. Szli zwolna. Róża okiem ścigała przed niemi powoli kroczącego Kwiryna, nie racząc burzy swojego towarzysza najmniejszém wejrzeniem łaskawszém ukołysać.