Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/80

zasłaniając sobie oczy, w kąt uciekł i przytulił się do ściany.
 — Proszę Waspana, jak gdyby nigdy nieznał! Co? To dziwnie dalipan!
 To mówiąc poszedł znowu za starcem do kąta, a on jak dziecię, zatulając twarz i siwą głowę rękoma stał, tulił się, unikał go napróżno.
 — Czy mnie nie znasz? zakrzyczał mu nielitościwie nad uchem. Co? hę? brat Półkownik Salezy jestem! hę?
 Starzec drżał cały i piskliwym bełkocząc tylko głosem zdawał się prosić aby mu pokój dano. Głos ten jego bez słów, dość miał wyrazu, aby każdy zrozumiał o co prosił; — był to okropny jęk boleści, jaki się tylko z ust obłąkanych wyrywa, gdy ich przyciśnie nadzwyczajne cierpienie. Półkownik jednak stał ciągle nad nim i pytał — Co? i dym puszczał kłębami.
 Oburzony tém Adolf odważył się przybliżyć nareście i odezwał do Półkownika.
 — Uwolńże go pan, czy nie widzisz jak się lęka i drży?
 — Ale! poczekaj! krzyknął Półkownik i znowu pytał.
 — Czy mnie nie znasz, hę?