Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/431

 — A kto tam?
 — Uczciwy człowiek, który szuka serca, bo by je chciał kupić.
 — A wiele wróbli przyniosłeś?
 — Żadnego; ale mam pieniądze.
 — Wiele mi dasz za moje serce? spytała jedna.
 — Ten worek.
 — Co znaczy ten worek?
 — Za niego można mieć stary spalony zamek i mnóstwo wróbli. Będziesz w zamku panią, a wróbli kopami ci dostarczą.
 — Zgoda, za ten worek.
 — Zgoda.
 I dostałem serce sowie, ale ledwie się to stało, przemieniłem się w ponurego, w lunatyka, w strasznie mądrego, mądrego do tego stopnia, iż wiedziałem jakiego koloru były rzemyki u sandałów Juljusza Cezara, wiele ważyła perła Kleopatry, co Cicero zapłacił za stół cytrynowy. Cóż ztąd? z sandałami Cezara, perłą Kleopatry, stołem Cicerona nie mogłem być we dwoje, nie byłem rad sowiemu sercu; wyrzuciłem je, siadłem u progu domu i zacząłem płakać, bo tak byłem sam jeden na całym świecie!!