Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/425

go na zbyciu, nie było tylko kupca — trochę zwiędłe, ale to nic, bardzo jeszcze do ludzi.
 — O! ja nie chcę zwiędłego, odpowiedziałem, upadam do nóg.
 Szedłem do jakiegoś jegomości — Był wielki, rumiany — musi mieć serce co się nazywa, pomyślałem. Spytałem go o nie.
 — Zgodzim się łatwo o cenę, odpowiedział, śliczne serce, jak mego stryja kocham, tylko je sobie trochę odczyścisz, bo wczoraj upadłem w błoto i odrobinę powalałem.
 — Bardzo dziękuję, rzekłem uciekając, gdybym chciał błota, znalazłbym go dosyć na ulicach.
 — Wyszedłem z pałacu, wszedłem do chatki.
 — Otwórzcie w imie Boże!
 — Bóg z wami a czego to chcecie?
 — Serca matulu.
 — Miała je Fruzia, ale pan Leon wziął i pojechał z niém do Warszawy, może gdzie zgubił po drodze. Dobranoc.
 Z chatki pobiegłem do domku ślachcica.
 — Przedajcie mi choć jedno serduszko, panie a bracie.
 — Co? przedajcie! fuknął ojciec. Szlachcic