Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/137

miało dowodzić delikatności jéj sentymentów (tak mówią dotąd na wsi) i odezwała się.
 — Co to za szkoda Pana Adolfa, powiadają że Pan Półkownik Salezy zajął wszystko po bracie, a siérotom nic się nie dostało.
 Matylda zaledwie usłyszała wymówione imie Adolfa, zarumieniła się, rozlała śmietankę, którą właśnie stawiała na tacy i nie wiedząc o czém mowa, pośpieszyła z odpowiedzią.
 — Podobno —
 — Może to być i dobry chłopiec, dodał przez nos Pan Alexy, ależ los jego tak się zle zdecydował! bez imienia, bez grosza!
 Matyldzie szumiało w uszach, nie słyszała rozmowy, potém uciekła pod jakimś pretextem do pokoju, dysponować niby wieczerzę. Oni swobodniéj jeszcze mówili daléj.
 Zaczął Djonizy:
 — Szkoda go doprawdy! co on teraz z sobą pocznie, świat mu zawiązany.
 — A ładny chłopiec, dodała Rózia.
 — Co tam w nim pani widzi, dziwuję się, przerwał Alexy, wysoki jak tyczka od chmielu.
 — Ja także pewnie nie niższa od niego jestem! dodała Julja.