Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/115

który pochylony na poręcz krzesła, obojętnie palcami przebierał — A Aspanbyś na to pozwolił?
 — Czemuż nie!
 — Jakto! za tego! za tego, bez grosza, bez —
 — Moja córka nie potrzebuje bogatego, odpowiedział obojętnie stary.
 — A — imie, urodzenie, hm?
 — O tém nie spiesz się sądzić, rzekł Prezes — Kat też po urodzeniu, kiedy z dobrego gniazda, urwis się wyrodzi.
 — Ależ przecie! co za porównanie, wrzeszczał Półkownik! Jam bene natus et possesionatus temu lat trzy chciałem ją wziąść, czemu nie szła za mnie?
 — Widać żeś się jéj nie podobał.
 — A on się podobał, ten, ten — ten! wołał Półkownik z urąganiem, ten — jeden —
 Adolf cały w płomieniach, poskoczył ku niemu i stukając pięścią w stół, zawołał.
 — Mosanie, przystępuj do otwarcia testamentu natychmiast, nie przywykłem słuchać urągań z krwią zimną. Jeśli po to mnie tu wezwałeś, byś igraszkę robił, mam ręce jeszcze i za nic nie odpowiadam, jeśli ich użyję.
 — Ja za to odpowiadam, że ich nie użyjesz,