Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/155

141

 P. Mateusz mówiąc to przechadzał się po pokoju, w największym gniewie.
 — I zapewne, dodał, zapisała mu majątek?
 — Tak powiadają.
 — A żebym był to mógł przewidzieć, byłbym go struł jak psa, zawołał Mateusz. Pięknieś mnie Sędzio wykierował!
 — Miałeś swoją wolą —
 — A kto mnie kusił, kto mi radził! kto mi pomagał? Ty panie Sędzio! Ha! potrafię się pomścić i na tym łotrze Bałabanowiczu. Pierwszy raz gdzie go spotkam, każę go moim ludziom zbić kijmi w pół śmierci. Ktoby się był tego spodziewał! Ona! ona! prędzejbym uwierzył, że ja zgłupieję! Ale ty siedzisz Sędzio, a tu potrzeba szukać rady, tu potrzeba mnie ratować, ty masz obowiązek.
 — Cóż chcesz żebym teraz zrobił?
 — Czy ja wiem! Ale ja muszę! ja muszę się bronić, ja nie dam sobie z przed nosa porwać majątku, dla któregom się ożenił!
 — Radbym wiedzieć co poradzisz?
 — Ja mu uformuję process, ja dowiodę, że Podkomorzyna nie miała prawa rozporządzać majątkiem, że ma pomięszane zmysły!