Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 2.djvu/113

 Holzerowa w ręce plasnęła.
 — Masz ty słuszność, ale kto to uczyni.
 — No, już się nie kłopoczcie, musiemy tego dokazać! gdzie on mieszka?
 Lina wskazała znaną gospodę i dwie przyjaciółki pożegnały się. Magda śpieszyła, nie ścigać rotmistrza, tylko dać znać Wereszczace i Piotrowi. Weszła do domu w starym rynku, zapukała na piérwszém piętrze, cicho i głucho Po chwili wyszedł pachołek, naciągając odzienie rozespany.
 — A do kogo jejmości potrzeba? — spytał.
 — Do tych dwóch polskich panów, co tu mieszkają.
 Chłopiec oczy wytrzeszczył i głową dziwnie trząść zaczął, a ust jakby nie śmiał otworzyć.
 — Czy to tak rano wyszli?
 Milczał pachołek, a głową kręcił.
 — Są w domu?
 Ruszył ramionami.
 — Cóżeś to niemy, czy co? — powtórzyła Magda.
 Chłopiec się obejrzał do koła, przystąpił do ucha samego i przykładając rękę do ust, szepnął:
 — Wczoraj ich obu zawieźli... do Koenigsteinu.
 Magda strwożona załamała ręce. Za owych czasów, gdy kogo ten los spotkał, mówić nawet o tém nie było wolno, ani pytać, ani się dowiadywać.
 Nie probując więc już nawet dobyć co z chłopaka, wcisnęła mu w rękę pięć srebrników i wysunęła się z domu zafrasowana, nieszczęśliwa, płacząca. Zro-