Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Barani Kożuszek.djvu/232

się wyrazu twarzy, którą gniew uczynił prawie brzydką a wielce straszną.
 Nie rzekła nic długo.
 — Cóż to mnie obchodzi? — odparła wreszcie. — Pan wiesz, że się oddawna nie widujemy, że stosunki są zerwane i że ja jej widzieć nie mogę.
 Powtórzyła po przestanku małym, z nową siłą:
 — Nie mogę!
 — Lecz widzenie się to — przerwał prawnik — którego, jeśli się nie mylę, życzy sobie matka, mogłoby...
 — Tak, teraz ona sobie życzy, bo widzi, że sprawę przegrała; ale to właśnie jest jednym więcej powodem, bym ja nie chciała.
 Mecenas, wyczekawszy trochę, rzekł tylko jedno słowo:
 — Matka...
 Oczy Loiski zaiskrzyły się.
 — Widzieć jej nie chcę! — zawołała. — Przestałyśmy dla siebie być matką i córką. Była dla mnie gorzej niż macochą. Zgubiła mnie!...
 Głos jej drżał, łkanie w nim słychać było.
 — Nie mogę, nie mogę! — wyjąknęła, odwracając się.
 — Potrzeba jednak, potrzeba koniecznie. Są rozmaite interesa, oprócz głównego, a w ostatku...
 Spojrzał błagająco; Loiska powtórzyła:
 — Nie chcę i nie mogę! Jeśli pan chcesz — dodała po chwili — traktuj, umawiaj się... ja...
 Ruchem rąk namiętnym jeszcze raz okazała, że matki widzieć nie chce.