Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 1.djvu/61

sunkowo wykwintném mieszkaniu przebudził. Przywykł już był do brudnych izb tych lokand i albergów gościńca, w których trzeba być młodym, by mieć odwagę położyć się i spocząć.
 Na stoliku stało już przygotowane śniadanie, a towarzysz jego zabierał się doń wesoło i ochoczo, powróciwszy już z morskiéj kąpieli.
 — A! czyż to już tak późno? zawołał porywając się zaspany.
 — Nie, alem ja wstał trochę wcześnie aby z rannego chłodu korzystać. No, jakże się spało?
 — Nie wiem.
 — Jak to?
 — Byłem kamieniem... nie drgnąłem noc całą...wstaję jakem się położył, nie zmieniwszy miejsca, nie poruszywszy ręką... spałem jak śpią umarli.
 — Jak się czujesz dziś?
 — A! olbrzymem!... odrodzonym dzięki tobie....
 — Ale ba! dzięki młodości! A głowa?
 — W téj chwili reszta dymów sennych i mgły się rannéj rozprasza.
 — Więc żywo, na nogi i do śniadania.
 — To najgorzéj, przerwał wstając podróżny, że ty mnie popsujesz na nic, kochany amfitrjonie.