Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Żyd obrazy współczesne. T. 1.djvu/199

być potrzebnym, rachuję więc na was... Niech to sercu jego będzie pobudką.
 — Ale na cóż ja się komu przydać mogę! zawołał Iwaś ruszając ramionami.
 O! nie badajże mnie pan, proszę, to moja rzecz... do widzenia.
 Podała mu rękę przez tłumok.
 — Do widzenia.
 Zszedłszy na placyk przed dwoma hotelami i wracając do Federa, otarli się prawie o cygana, który, jak zwykle, paląc cygaro poziewał i przypatrywał się bardzo uważnie osłom ogromne beczki dźwigającym do portu.
 — No! cóż się tam z wami dzieje? zapytał.
 — Dziś jeszcze pieszo ruszamy do Pizy...
 — Wychodzicie? pieszo?
 — Tak jest.
 — Zabawne dziwactwo, kiedy jechać byście mogli wygodnie. Ale dobrze to mieć choćby dziwactwa, ja już do nich nie czuję się zdolnym... Gdyby jeszcze ta ładna Włoszka dała się namówić, a poszła ze mną na piechotę... no, to możebym się namyślił... ale... nie pójdzie! Moskal trzyma ją w niewoli.
 — Żal mi jéj, odezwał się z boku Francuz