Strona:Iwan Turgieniew-Pierwsza miłość.djvu/59

 Huzar się zmieszał.
 — Ja nie umiem nic wymyśléć — zawołał nareszcie.
 — Co za niedorzeczność! — oburzyła się Zeneida. — Wyobraźże pan sobie np., że jesteś żonaty i opowiedz nam, jakie życie prowadziłbyś z żoną. Zamykałbyś ją?
 — Zamykałbym.
 — I siedziałbyś z nią sam zamknięty.
 — Siedziałbym.
 — Pięknie. No, a gdyby jéj się to znudziło? Gdyby cię zdradziła?
 — Zabiłbym ją.
 — A jeśliby uciekła.
 — Dogoniłbym i zabił.
 — Taak... A przypuśćmy, że ja byłabym pańską żoną, tą niewierną. Cóżbyś zrobił?
 Białouzorow milczał.
 — Siebiebym zabił — rzekł wreszcie.
 Zeneida się rozśmiała.
 — Z panem krótka sprawa, jak widzę, — zauważyła swobodnie.
 Drugi fant był Zeneidy. Księżniczka zamyśliła się, podniosłszy oczy do sufitu:
 — Posłuchajcie panowie, co wymyśliłam — rzekła. — Wyobraźcie sobie wspaniały pałac królewski, noc letnią i bal cudowny. Bal wydaje młoda królowa. Wszędzie złoto, marmur, kryształy, ognie, jedwab, dyamenty, wonie, kwiaty i wszystkie rozkosze, zbytki i bogactwa.
 — Pani lubi zbytek i bogactwo? — spytał Łuszyn.
 — Lubię wszystko, co piękne.
 — Więcéj, niż piękne?
 — Coś to zanadto mądrze, nie rozumiem. Proszę mi nie przeszkadzać. — Więc bal był cudowny, gości mnóztwo, wszyscy młodzi, piękni, odważni, i wszyscy bez wyjątku zakochani w królowéj.