poprzednio poznać należy osobę, której autorstwo tego utworu jest przypisanem. Poznawanie to wszelako nie zawadzi o piśmiennictwo greckie i rzymskie, jak to miało miejsce przy poszukiwaniu Sybilli, i również nie doprowadzi do pierwszych ludzi na ziemi, wśród których z konieczności poszukiwaliśmy Enocha.
Ezdrasz jest postacią dziejową.
Dzieje starożytne, zwłaszcza zaś monarchji wschodnich, uczą sposobów urządzania krajów przez oręż podbitych. Sposób ten wynikał z niewielkiego zaludnienia owoczesnego świata dziejowego. Zwycięski monarcha wszystkich przedniejszych mieszkańców zdobytego kraju przenosił w głąb swoich posiadłości dawniejszych.
Gdy Nebukadnezar, Nabu-kudur-usur — według napisów klinowych — król babiloński w 586 r. przed erą naszą, pokonał Judeję, zdobywszy poprzednio jej stolicę, Jeruzalem, przeniósł przedniejszych kraju całego i miasta mieszkańców nad brzegi Eufratesu, do Babilonji, pozostawiając na miejscu, jak się wyrażają Kroniki hebrajskie, otylko z ubogich onej ziemi, aby byli winiarzami i oraczami« (II Król. 25, 12). Gdy z kolei rzeczy, w lat pięćdziesiąt, Cyrus, król perski, pokonał państwo babilońskie i zdobył jego stolicę Babilon (w 537 r.), również i on zastosował do tego kraju znany sposób urządzenia go i uspokojenia. W tym wypadku dość było sprowadzonym siłą kolonistom pozwolić powracać do swych ziem ojczystych. Skorzystali z możności powrotu do Judei i Żydzi, nagnani do Babilonii przez Nebukadnezara. Ale powrót ciągnął się opieszale. Trwał całe prawie stulecie. Korzystający bezpośrednio z pozwolenia Cyrusa, opuścili Babilonję pod dowództwem Zorababela i Jesua. Druga, przynajmniej ze znaczniejszych, Partja Żydów, powracających do Judei, opuściła Babilonję według kronik hebrajskich, w lat 80 po pierwszej (458 r.). Na czele jej stał Ezdrasz. Nakoniec ostatnia, w Kronikach zapisana, w lat ośm Po drugiej, pod dowództwem Nehemjasza (445).
Przewodnictwo w sprawie narodowej powrotu wygnańców do
