kilkuwiekowy, w którym Rzym rządził całym owoczesnym światem dziejowym, więc sprawy wszechświatowej doniosłości w trzech częściach świata zależały od ksiąg proroczych przechowywanych w świątyni Jowisza na Kapitolium, lub Apollina na Palatyńskiem wzgórzu.
Proroctwa regulowały życie człowieka starożytnego, kierowały czynami jego, podbudzały lub hamowały wolę, podniecały usposobienia...
Z tego samego źródła, z którego wypływała wiedza Enocha, mógł pochodzić również i dar widzenia, to jest przepowiadania przyszłości.
Najwcześniejszą wzmiankę o tym darze Enocha, a raczej o skutkach tego daru, znajdujemy w księgach kanonicznych chrześcijańskich. Judasz apostoł, ostrzegając chrześcijan pierwotnych o grożącem im niebezpieczeństwie ze strony własnych ich braci, niewierzących tak, jak oni wierzą, i nie postępujących tak, jak oni postępują, powołuje się na Enocha i przytacza jego słowa. Oto jest ten ustęp z Listu Powszechnego Judasza: »Wkradli się niektórzy ludzie, dawno już Przedtem naznaczeni na potępienie, niepobożni, którzy łaskę Boga naszego obracają w rozpustę i samego się Boga i panującego Jezusa Chrystusa zapierają... Cić są na świętych ucztach waszych Zmazami... A prorokował też o nich siódmy od Adama Enoch, mówiąc: oto Pan idzie z świętemi tysiącami swojemi, aby uczynił sąd nad wszystkiem i karał wszystkie niezbożności... (List Powszechny S. Judasza Apostoła, 4, 14—15)«.
Współczesny prawie z tym Listem utwór, znany jako Testamenty XII Patrjarchów, synów Jakóba, dostarcza kilku ważnych wskazówek do objaśnienia tego wyrażenia Judasza: „Enoch prorokował. „W utworze tym każdy z XII synów Jakóba w formie ostatniej swej woli przemawia po kolei do pozostającego potomstwa, nakłania je do życia bogobojnego, ostrzega przed zdrożnościami grożącemi, mówi zarówno o przeszłości, jak i o przyszłości, a otwierając przyszłość, powołuje się, jako na źródło wiadomości o niej, na Księgę Enocha[1].
- ↑ Powrócę do tego źródła, mówiąc o Księdze Enocha.
