Strona:Ignacy Krasicki-Bajki i przypowieści.djvu/066

Dźwiga stary i stęka, chłopiec jeszcze gorzej.
 Im szli dalej, im szli sporzej,
 Tem srożej trud uciemiężał,
 Tem bardziej im osieł ciężał.
 Gdy to postrzegli,
 Ludzie się zbiegli,
 Śmiechy się wzniosły:
 Wzdyćto trzy osły!
 A ten najmniej, co na drągu. —
 Nie kontent młynarz z zaciągu,
 Rozumu się poradził,
 Syna na osła wsadził.
Aż pierwsi, co napotkał, nuż się gniewać o to:
 Ty na ośle, niecnoto!
 Rzekli do chłopca, a stary pieszo! —
 Więc do kijów gdy się spieszą,
 Aby ich złość nie uniosła,
 Zsadził syna, siadł na osła.
Przechodziły dziewczęta, mówi jedna drugiej:
 Patrz, biedny chłopiec, jak do wysługi
 Ten stary go używa.
 Dziecię z pracy omdlewa,
 A dziad niemiłosierny,
 Choć dzieciuch tak mizerny,
 Pieszo go iść przymusza. —
 To starego gdy wzrusza,
 Wsadził chłopca za siebie.
 Że dogodził potrzebie,
 Jedzie, kontent z wynalazku.
 Ledwo co wyjechał z lasku,
Znowu krzyk: Jacy to głupi!
 A kto od nich osła kupi?
 Podróżą go udręczą,