W Jerozolimie stoi na miejscu t. zw. Ecce Homo, klasztor S. S. Syjonu. Fundatorem kongregacji i budynku jest sławny konwertyta żydowski, dawniejszy bankier Ratisbonne. Siostry Syjońskie modlą się codzień o nawrócenie żydów. Podczas podniesienia np. śpiewa jedna z nich głosem pobożnym: Pater, dimitte illis! Non enim sciunt, quid faciunt! (Luc. 23, 34).
Nie zabraknie i nam sposobności, by z wiernymi pomodlić się czasem o nawrócenie Izraela. Pax super Israel! (Ps. 124, 5).
Obok klasztoru S. S. Syjońskich prowadzi pod łukiem Ecce Homo historyczna droga krzyżowa, którą pielgrzymi, postępując pobożnie wśród sklepików arabskich, odprawiają w piątki 14 stacyj. Naogół niema tam ni obrazów ni kaplic, są tylko znaki na murze; ostatnie stacje znajdują się w bazylice Bożego Grobu. To katolickie wśród zgiełku muzułmańskiego nabożeństwo Drogi Krzyżowej w Jerozolimie jest pewnym odpowiednikiem do żydowskiego płaczu pod resztkami starozakonnej świątyni. Tam płaczą żydzi, że zgasła chwała i radość Izraela, tu płaczą chrześcijanie, że na świętem miejscu, zroszonem krwią Pańską, nie utrzymał się w chwale św. Krzyż.
Przez długie wieki ery chrześcijańskiej nie rozpamiętywano Męki Pańskiej, upajano się raczej potężną chwałą Bożą. Dopiero niepowodzenie wypraw krzyżowych i ostateczne zajęcie miejsc świętych przez muzułmanów, którzy je poniekąd trzymają podziśdzień, wywołały w pobożnych duszach serdeczne współczucie z Panem Jezusem, cierpiącym i poniewieranym. Z tej mistycznej kompasji powstały powoli jak w XVI wieku różne kalwarje, tak w w. XVII nabożeństwo drogi krzyżowej[1].
Geneza nabożeństwa drogi krzyżowej może być i na ambonie przedstawiona, przyczem należy wiernym zwrócić uwagę, iż nie chodzi tyle o współczucie z Panem Jezusem, ile raczej o wzbudzenie skruchy za grzechy wobec takiej miłości Syna Bożego. Wszak Pan Jezus wyraźnie powiedział: „Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade mną, ale płaczcie raczej nad sobą i nad swemi dziećmi!“ (Luc. 23, 28).
- ↑ Cfr. Kneller, Gesch. d. Kreuzwegandacht von den Anfängen bis zur völligen Ausbildung. Freiburg, Herder 1908.
