Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/53

—   45   —

kiego zobaczenia«. Dalej szły podpisy: Agnieszka Anney, Zofia Otocka i Marynia Zbyłtowska. Krzycki uznał list za arcydzieło prostoty i wymowy. Byłby też niechybnie ucałował każdą literę osobno, gdyby nie to, że stała przed nim panna Polcia z chmurną twarzą, wpatrzonemi w niego jak w tęczę oczyma — niespokojna i pełna już podejrzliwej zazdrości, choć widocznie nie wiedząca jeszcze, ku której z trzech pań ją zwrócić. Krzycki, nie ukrywając radości, jaką mu sprawił list, zwrócił się ku niej i zapytał:
 — Co tam słychać panienko? Panie zdrowe?
 — Tak, pani kazała mi się też dowiedzieć o pańskie zdrowie.
 — Proszę bardzo podziękować. Doskonałe — i jeśli mnie drugi raz nie postrzelą, to z tego pierwszego postrzelenia nie umrę.
 A ona, nie spuszczając z niego swych przepaścistych oczu, odrzekła:
 — To chwała Bogu.
 — Ale, że to panienka nie bała się wyjść w taki czas niespokojny.
 — Lokaj się bał, ale ja się niczego nie boję i chciałam sama zobaczyć, jak się pan ma.
 — O, to mi zuch! Bardzo panience jestem wdzięczny. Skoro jednak ten głupi strajk doro-